آیا می‌توانیم به اصحاب منهاج فردوسیان، به طور کامل اعتماد کنیم؟ /
طرح سؤال: تعاملات انسانی، اقتضا می‌کند تا انسان‌ها به یکدیگر اعتماد کنند. در زمانه‌ای که اعتماد کردن به افراد، بسیار سخت شده و دستِ پاک، چشمِ پاک و قلبِ پاک، به ندرت پیدا می‌شود، آیا می‌توانیم به کسانی که خود را منهاجی می‌دانند، اعتماد کامل کرده و رازها، دارایی یا ناموس خود را به آنان بسپاریم؟
جواب: منهاجی معصوم نیست بلکه در راه معصوم شدن است. پس نباید به کسی که منهاجی است و آثار صدق از گفتار و رفتارش هویداست، اعتماد کامل نمود؛ زیرا برخی افراد، ایمانشان عاریه است و احتمال دارد با رسیدن به امانت درشت، خیانت را برگزیند. به همین لحاظ است که شرع مقدس، از اعتماد کامل کردن به برادر (حتی اگر کاملاً شناخته شده باشد)، نهی نموده است. امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: «لَا تَثِقْ بِأَخِیکَ کُلَّ الثِّقَهِ» (کافی، محدث کلینی، جلد ۲، صفحه‌ی ۶۷۲، باب النوادر) ترجمه: به برادرت کاملاً اعتماد مکن.
و همچنین فرمودند: «لَا یَطَّلِعُ صَدِیقُکَ مِنْ سِرِّکَ إِلَّا عَلَى مَا لَوِ اطَّلَعَ عَلَیهِ عَدُوُّکَ لَمْ یَضُرَّکَ فَإِنَّ الصَّدِیقَ رُبَّمَا کانَ عَدُوّاً» (وسائل الشیعه، محدث عاملی، جلد ۱۲، صفحه‌ی ۱۴۷، باب کراهه ذهاب الحشمه بین الإخوان بالکلیه) ترجمه: دوستت را بر رازت مطلع مساز مگر آن رازی که اگر دشمنت بر آن اطلاع یابد، تو را زیان نرساند، که همانا دوست، گاهی دشمن می‌شود.
